Hayat, Azrail'le oynadığımız bir saklambaç oyunudur belki de,şu dünya dediğimiz labirentte.

Kurallar fısıldanır kulağımıza,
her geçen dakika anne karnında
tam dokuz ay boyunca...

Fırtına öncesi sessizliği işitir mi kulaklar ?
Ya limandan ayrılan gemi, ona ne demeli ?
Sadece babasını mı götürdü o yığınla demir ?


Şimdi daha iyi anlıyorum neden ağlar insan doğduğunda.
En güvenli tepeden seyrederken hayatı, ayağı kayıp aşağıya yuvarlandı,
ortasında buldu kendini;benliğini kara bir bulut gibi sarmakta olan acı ve nefreti.

Göz kapakları aralandı yavaşça,
doktorun nefes alması için verdiği çabayla.
Kim bilir belki de oksijen,
ortalama yetmiş yıl sonra öldüren bir zehir.
Aslında,İlk öğrendiğimiz şey dünyada,
bize fal taşı gibi gözlerle bakan insanların umudundaki şefkat
ve sanki bütün bu eziyetten sonra bize kanat geren sevgi,
Bu sefer de başka biri kucaklar bizi,
“Burada güvendesin” dermiş gibi.

Sahip olduğun her şey bir gün kaybedeceğin şeylerden yalnızca bir tanesidir belki de.

Hayat dediğimiz bu dağın eteklerinde insan.
Hayalleri ise zirve.
Koşturur delicesine,
harcar bütün enerjisini
hep bir adım daha ileriye...

Başlangıçta ne kadar çıkabilir ki yükseğe?
Çırpınır durur, bir taş parçası yoklar,
elleriyle...
Düşe kalka öğrenir aslında hayatı.
Ayağını hangi çıkıntıya sokacağını,
hangi kayaya tutunacağını
ve belki de ipi nereye bağlayacağını.

Hayat öğretir insana yol ayrımlarında durmayı,
kazanmayı,
kaybetmenin verdiği acıyı.

Her defasında
öncekinden bir adım daha yükselir insan.
Kaybetme korkusunun verdiği endişe en az tecrübeleri kadar artar.
Aslında,
çok önemli bir hususu önemsemez insan.
Kaybettikleridir; kazandıklarını önemli kılan

Boş bir kağıda yazıldı bu mektup boşken doldu;
Boşken
doldum; zihnimi susmak yordu
Koş gel
tut elimden beni, dünya boğdu; dertler gürültülüydü
mutluluk suskun..
gördüğüm her sağıra ben huzuru sordum.
Yaşarken ölmek buydu
belki de asıl korkum,
öldükten sonra, gözlerimi açmam oldu..