Göksel Kurum Cebimdeki Yüzük
duramazdım o günlerde güneş gökyüzünde
sahilde kumlar bile yan yana dizilmiş
kıyıya vuran dalgalarda aşk ve yüzünde
yanağına mutluluğun pembe resmi çizilmiş

yalnız zordu getirmek her bir akşamı
avuçlarımda sevdalı bir el olmadan bitirmek
söylerdim hep dilimden düşürmediğim şarkımı
ve avuturdu beni özlemek beklemek

yetmedi hiç yetmedi seninle evlenmek istedim
sevdiğim de yanımda olsun diyerek
aşk havliyle koştum son defa geldim
gözümün önündeki perdeyi görmeyerek

saramazdım severken bir alev ellerimde
gençliğin kor gibi çağı geçerken
en zor zamanlar hep sensiz geçti
kalbim seni unutmaya ant içerken

cebimdeki yüzüğü sonunda attım
seninle evlenemeyeceğimi kabullendim de
yüreği aşka değer veren herşeyiyle severdi
sevmediğini anladım ele gittiğinde

bitti sonunda o yaz güneşler battı
yepyeni sabahlar oldu kumsallar orda
kendime verdiğim bu acı yetti
özlemem şimdi neredeyse nerede
Göksel Kurum