Göksel Kurum Benimle Evlenmeliydin Sen Beni Sen Uyandırmalıydın
benimle evlenmeliydin sen ah
her sabah beni sen uyandırmalıydın
senin demlediğin çayı yudumlamalıydım
evimin içinde sesini duymalıydım
beni ne çok üzdün sen
ahireti amaçlayıp yaşamalıydık
bana o Ağustos sabahlarında lazımdın
o sabah vakitleri acımasızdı
yalnızlık çok belli oluyordu artık
güne devam edecek gücüm kalmıyordu
senin demlediğin çayı içerek
başlamak isterdim yeni doğan sabaha
seninle evlenip bir ömrü geçirip beraber
hep gülümseyen bir yüzle karşılayıp beni
lügatında olmadan kapris, trip, naz, niyaz
içim sızlamadan geçseydi bu yaz
bu Ağustos sabahları özlemeseydim
seni hatırlayarak değil de
seninle yaşayarak eskitseydim zamanı
kimseye göstermemeye çalışmaya gerek kalmasaydı
gözyaşlarımı hıçkırıklarımı
evini arayan bir çocuk gibi
ağlamaklı bir sesle ellerim cebimde
dalgın yürümeseydim işe giderken
biliyorum zordu başlamak
koptuğu yerden ipleri bağlamak zordu
nasıl toparlayacağımı bilemeden
sızım sızım bir aşk acısıyla
gözlerim dolu dolu yapmasaydım kahvaltılarımı
iştahım kaçmasaydı yine yudumlayabilseydim kahvemi
beni ne çok üzdün sen
şimdi getiremem zamanı geri
o saniyeleri yaşayamam bir daha
seninle geçmedi diye ne çok üzüldüm
varoluşun dayanılmaz ağırlığıydı yalnız başıma
seninle evlendiğimde biterdi hüzünlerim
seninle evlenip sana dokununca yanına sokulunca
başını yaslasan göğüs kafesimin üzerine
kalbimdeki feryatların ritmi düşerdi
zamanın tiktakları başımda vurmazdı
beni ne çok üzdün sen
bana o Ağustos sabahlarında lazımdın
o sabah vakitleri acımasızdı
beni ne çok üzdün sen
benimle evlenmeliydin sen ah
her sabah beni sen uyandırmalıydın
senin demlediğin çayı yudumlamalıydım
evimin içinde senin sesini duymalıydım
Göksel Kurum