O gün hayatı bir kez daha düşündüm
“Ne garip bir dünya” diye mırıldandım.


Kimi sevgi bulamıyor;
Kimi sevgiyi beğenmiyor.
Kimi evlenmek istiyor;
Kimi boşanmak

Çoğu terk ediliyor;
Neden terk edildiğinden habersiz.
Kimi karısını anlamıyor,
Kimi kocasıyla mutsuz.

Kimi geçmişte yaşıyor, kimi gelecekte...

Kendi kendimize yetmemiz için,
Artık hayat bize her şeyi veriyor

Kendi kendimize yetebilmeliydik
Yalnızlaşmalıydık ki bizi yutabilsinler.

Kimse kendi dünyasından dışarı çıkmamalıydı.
Başkasına ihtiyacımız yoktu;
Ne senin bana!
Ne benim sana!

Hepimiz yalnızlığı seçtik ki,
Bizi daha kolay yok edebilsinler diye.

Biz ne sevmeyi becerebildik.
Ne anlayabildik birbirimizi.
Sürüklenip durduk…

O an’ı hiçbir zaman yakalayamadık
Hep dışarıda kaldık
Başkalarından bekledik
Korkularımıza yenildik

Hayatımız boyunca yapamadığımız iyilikler
Bulamadığımız cevaplar
İfade edemediğimiz duygular...

Hep yanlış kapılar çaldık…
Yanlış umutlar besledik…
Yanlış kişileri sevdik…

Sevgiyi umarsızca tükettik…
Sorgulamadan, hoyratçasına.
Zamanın ruhunu yakaladık ama
Ruhumuzu kaybettiğimizin farkına varamadık.

Biz ne sevmeyi becerebildik.
Ne anlayabildik birbirimizi.
Sürüklenip durduk...