Binlerce, binlerce çocuk

koşarak dokumuş benim kumaşımı

hançeremde bu şehrin

o geçimsiz mushafı

vardım dayandım parmaklığına o büyük hesapların.

Hazırım ey kalaycı çırakları ve güğümcüler

ey rakı sürülmüş yaralarım.

Ey rakı sürülmüş yaralarım gövdeleşin

kırçıl acılarım benim

gök de bir takınsın boynuna

benim kağşayan umutlarım gövdeleşin

kırçıl acılarım benim

gök de bir mendil takınsın boynuna

benim kağşayan umutlarım gövdeleşin

çünkü ben oraya gidiyorum: boğulmaya.



Nasıl birer suç çağrışımıyız dünyada

adamlar, kadınlar şehre indirdikleri bakraçları

ne kadar uydurma

ne kolay öpüşüyorlar yıllar süren intiharla.

Oysa

insan zemheriyi

ve kadının doğurma vaktini bilir

her gün kalkıp öpüşülebilir sabahın üniformasıyla

yeni şeyler, yeni şeyler yaratmak için tabi.

İşte potin bağlıyor çocuk

bütün uykularında sürülmüş kurşunlar

tütün gibi bakıyor insanlara

ve ben sahici kılmak için öpüşlerimi

oraya gidiyorum: boğulmaya



Ben ki gövdemi bütünüyle ne yapmalıyım

tahta bir bavul

gibi duruyorum insanın kıyısında

makina

çok acemi buluyor beni sanırım

seyrek bir ölü vurdular alnıma, ekşi

1300 tarihli şehbenderlere dair talimata

ve anamın kanserine alıştım

ve de bir simsar gibi asfalta ve otobüslere

bir vitrin gibi

bir bıçak, bir

setre.

Tutuşan bir bıçak.

İçerimde tozuyan bağırtılar vardır.

Ondan işte gidiyorum oraya: boğulmaya.



Oraya gidiyorum boğulmaya

BOĞULMAYA

bir partizanın armonikasında.

Artık mazgallardan fırlamak

büyük kamalar saplamak

böğrüne coşarlığın

büyük bir çatırdının ayaklarını ovmak

armonikamla.



Ey çatlayan tohumun hengamesi!

İnsan, gülümsemeyi

ve ürün kaldırmasını bilir

çünkü derbeder bir okul çantasından

serin ve sevişli bir ırmağa girilir

ve benim o boğulduğum armonika

halklarla seğirtir ; coşar

o, korkunç bir yekinmedir buralarda

Hanoy'da bir uçaksavar.