Beni unutamazsın bilirim, beni unutamazsın

Denizin durgunluğu, gözlerimi

Coşkunluğu, saçlarımı hatırlatır

Kulaklarını tırmalar sesim, hayatından silemezsin

Beni unutamazsın bilirim.

Parkın tozlu yollarında yalnız dolaşacaksın

Mutsuz gökyüzünde bir iki yıldız, ışık tutacak karanlığına

Delikanlının biri uzanacak ellerine ansızın

Çaresizliğine, yalnızlığına irkileceksin

Ve daha sonra tarakta kalan saçlardan anlayacaksın ihtiyarladığını

Dudaklarının pembeliği solacak

Cilâsı çıkmış bir mobilya gibi eskiyecek güzelliğin

Kahrolacaksın !



Ve bir gün gelip, beni anlayacaksın.

Oysa; vakit çoktan geçmiş olacak

Ama sen yine de sözlerime aldırma.

Gözlerin zamansız ıslanmasın.

Çünkü, artık çocuk değilsin

Güneşin nereden doğduğunu bilirsin

Başka bir İstanbul olmadığını bilirsin

Ve seni nasıl sevdiğimi bilirsin

Ama gitmek istiyorsan, yine de sen bilirsin..