çocukluğumun geçtiği o topraklar şimdi işgal altında.taş binaların sıra sıra dikildiği ruhsuz bir dünyanın,ayak sesleriyle,çığlıklarıyla dolu.
bir çok çocuğun oyun oynarken,koştururken yaşadığı,yaşattığı sevincin mirasçısıyım bende.
geçmişimizi eli kanlı katillerin,acımasızca katlettiği bir dünyada ne kadar mutlu ne kadar sağlıklı kalabiliriz.
yaşımız her ne olursa olsun hep bir yanımız çocuksu kalmadımı..oysa şimdi o çocuksu yanımızı oluşturan o çınar ağaçları yoksa salıncak yapıp sallandığımız o dut ağaçlarının dallarını hiç göremiyorsak,söğüt ağacının gölgeliklerine sığındığımızda göçmen kuşlarının şarkılarını işitemiyorsak,saatlerce konuştuğumuz bembeyaz simsiyah alacalı kınalı kuzularla küpeli keçilerle
konuşamıyorsak çamurundan oyuncaklar yapıp oynadığımız o topraklara elimiz değmiyorsa,bu nasıl gelecekdir ki çocukların yarınları umut olsun.taş binalar içinde kaç çocuk kafeslerdeki
kuşların özgürlük özlemiyle aynı düşlere sahiptir.
aradakı fark vitrinleri süsleyen oyuncaklarmıdır.
bir bebek bir araba yada çevreye baloncuklar sacan bir oyuncakmı.
yada bir kuşa alınan bir oyuncakmı.......
daha kaç kez gerçeklerin üstlerini yalanlarla örteceğiz.daha kaç kez yaşanmayan geleceğe kurşun sıkacağız.daha kaç kez kırgınlıkları nesiller ötesine taşıyıp,yüzümüzde sahte gülücükleri mutluluk olarak tanıtacağız.
çocuk ruhunun yeşermediği bir toprakta gelecekten kim nasıl sözedebilir.
ağaçları duygusuz dilsiz düşünenler,çiçeklerin sevinci gözyaşlarını yok diyenler...
geleceği yargısız infaz etme hakkını kendinde görenler,bizleri daha nerelere kadar sürükleyip
daha ne kadar acı yaşatıp
bu acıların sorumlusu olarak çocukları gösterecekler......................................

toprağın gözyaşları hikayesini okudunuz.
Bu hikaye 5220 kez okundu.